Dawny Hotel Sejmowy, nazywany obecnie Starym Domem Poselskim oraz Nowy Dom Poselski powstały w dwóch różnych okresach: w czasach II Rzeczypospolitej oraz w latach 80-tych XX w. Mimo to doskonale udowadniają, że kompleks sejmowych budynków to spójna kompozycja o dużych walorach architektonicznych.

Dawny Hotel Sejmowy pozostaje jednym z najbardziej wyniosłych gmachów w kompleksie budynków parlamentu. Wzniesiony według projektu Kazimierza Skórewicza na planie nieforemnej podkowy jest zwrócony nierównymi ramionami w stronę południową. Budynek jest połączony z Salą Posiedzeń parterowym łącznikiem.

Obecny wygląd Starego Domu Poselskiego jest w dużej mierze efektem zmian wprowadzonych po II Wojnie Światowej przez Bohdana Pniewskiego. Architekt m.in. uprościł elewacje od strony ul. Wiejskiej, dzięki jego zmianom przyuliczny narożnik przypomina cylindryczną basztę, Pniewski przedłużył również dłuższe ramię gmachu w stronę południową – dzięki temu przed hotelem powstał wewnętrzny dziedziniec.

Wewnątrz budynku wciąż widoczne są rozwiązania pierwotnie zaproponowane przez Skórewicza. Reprezentacyjny hall zdobią plakiety autorstwa Zofii Trzcińskiej-Kamińskiej z przedstawieniami Sławy, Pokoju, Oświaty, Sprawiedliwości i Nauki. Widać tu też specyficzną dla dwudziestolecia międzywojennego tendencję do łączenia elementów pochodzących z tradycji klasycznej, jak np. uproszczone doryckie kolumny, z formami stylizowanymi z ludowymi elementami – jak np. tralki balustrady. We wnętrzu obecny jest też modernizm, widoczny m.in. w uwypukleniu żelbetowej konstrukcji gmachu. Kazimierz Skórewicz precyzyjnie i z detalami zaprojektował także mniej reprezentacyjne części budynku. Duże wrażenie robią m.in. przestronne, narożne klatki schodowe o owalnym kształcie. Do dziś zachowały się też wykonane według jego rysunków klamki.

Przedwojenny hotel na przestrzeni lat stracił swoją nowoczesność. Stał się też zbyt ciasny. Nie pełni już funkcji hotelowej. Obecnie mieści się w nim m.in. Biblioteka Sejmowa i inne biura Kancelarii Sejmu.

Drugi z budynków – Nowy Dom Poselski – został przekazany do użytku wiosną 1989 r. Powstał na bazie projektu Małgorzaty Handzelewicz-Wacławkowej przy współpracy Andrzeja Kaliszewskiego. Po kolejnych rozbudowach, które trwały do 1994 r. NDP uformowany w kształcie litery L, zamyka teren sejmowy od północy. Od strony skarpy ma trzy kondygnacje mieszkalne, z przeciwnej sześć. Dzięki zróżnicowaniu poziomów nie dominuje nad główną częścią kompleksu sejmowych gmachów. Elewacja została w znacznej części pokryta miedzianą blachą z huty „Łabędy”, na której wytłoczono wzór nawiązujący do motywu różanego krzewu obecnego na płaskorzeźbach przy głównym wejściu do Sejmu. Ciemny ton elewacji kontrastując odróżnia gmach Nowego Domu Poselskiego od jasnych pawilonów zaprojektowanych przez Bohdana Pniewskiego i zarazem stanowi dla nich tło. Z kolei dziedziniec budynku jest oblicowany strzegomskim granitem.

Hall główny Nowego Domu Poselskiego zajmuje dwa poziomy parteru połączone schodami. Widać tu późnomodernistyczną stylistykę lat osiemdziesiątych, w wystroju i wyposażeniu dominują odcienie brązu. W roku 1993 w dolnej części budynku urządzono kaplicę, poświęconą przez Prymasa Polski kardynała Józefa Glempa.

Sejm