9 maja 2018

Komisja do Spraw Petycji /PET/ rozpatrzyła odpowiedź Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na dezyderat nr 87 skierowany do Prezesa Rady Ministrów w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracę osób samozatrudnionych.
Komisja uznała, że udzielona odpowiedź w całości wyczerpuje pytania zawarte w dezyderacie i podjęła decyzję o jej przyjęciu.

Komisja rozpatrzyła petycję w sprawie zmiany art. 256 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny poprzez zwiększenie zagrożenia karą za przestępstwo propagowania faszystowskiego lub innego totalitarnego ustroju państwa oraz przestępstwo nawoływania do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość (BKSP-145-331/18).
Petycję przedstawił zastępca przewodniczącego Komisji – poseł Grzegorz Raniewicz (PO).
Wnoszący petycję postuluje w interesie publicznym zmianę brzmienia art. 256 § 1 k.k. w zakresie dotyczącym przewidzianego w nim zagrożenia karą pozbawienia wolności. Autorzy petycji wskazują na zasadność zaostrzenia kary pozbawienia wolności i ukształtowanie jej w nowym przedziale zagrożenia od lat 2 do 5.
Po przedstawieniu petycji oraz odbytej dyskusji Komisja podjęła decyzję o skierowaniu dezyderatu do Prezesa Rady Ministrów.

Komisja rozpatrzyła petycję w sprawie zmiany ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie wysokości świadczeń osób, które pracowały w szczególnych warunkach (BKSP-145-309/17).
Petycję przedstawiła poseł Kornelia Wróblewska (N).
Przedmiotem petycji jest żądanie podjęcia inicjatywy w sprawie zmiany ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w szczególności w zakresie rekompensaty dla osób, które nabyły prawo do przejścia na wcześniejszą emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych i osiągnęły wiek emerytalny od 2015 r.
W uzasadnieniu petycji wskazano, że „emerytura od 2015 r. liczona jest z rewaloryzowanego kapitału początkowego + odprowadzane składki i dzielona przez wskaźnik podany przez GUS długości życia, co przy niższym wieku emerytalnym powoduje niższą emeryturę, gdyż uzbierany kapitał jest dzielony na dłuższy okres. Zgodnie z ustawą z 2009 r. o emeryturach pomostowych dopłacane są rekompensaty do kapitału początkowego dla osób, które utraciły prawo do przejścia na wcześniejszą emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach”.
W petycji opisana została sytuacja mężczyzny, który nabył prawo do wcześniejszej emerytury na dzień 31 grudnia 1998 r. mając 25 lat pracy w tym 17 lat pracy w warunkach szczególnych. Emerytura obliczana z kapitału początkowego i odprowadzonych składek jest znacznie niższa niż liczona według starych zasad. W opinii autorki petycji, osoby które przeszły na wcześniejszą emeryturę od 2015 r. według nowego sposobu obliczania emerytury winny również otrzymywać rekompensatę za zmniejszenie emerytury podobnie jak osoby, które utraciły prawo do wcześniejszej emerytury.
Po przedstawieniu petycji Komisja podjęła decyzję o skierowaniu dezyderatu do Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Na kolejnym posiedzeniu Komisja rozpatrzyła uzupełnioną odpowiedź Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na dezyderat nr 58 w sprawie przyznania uprawnień osób represjonowanych ofiarom wysiedleń ludności polskiej z Gdyni w latach 1939-1940.
Odpowiedzi udzielił dyrektor Departamentu Ubezpieczeń Społecznych w MRPiPS – Mariusz Kubzdyl.
Po dyskusji Komisja uznała, że udzielona odpowiedź wyczerpuje pytania zawarte w dezyderacie i podjęła decyzję o jej przyjęciu.
Komisja podjęła decyzję o wniesienie komisyjnego projektu ustawy zawierające żądania będące przedmiotem petycji w sprawie zmiany ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego poprzez objęcie ustawą osób, które w okresie od wrzesień 1939 r. do marca 1940 r. zostały przymusowo wysiedlone i deportowane poza tereny wcielone do III Rzeszy (BKSP-145-246/17).

Komisja rozpatrzyła odpowiedź Ministra Sprawiedliwości na dezyderat nr 76 w sprawie przedawnienia roszczeń.
Odpowiedzi udzielił zastępca dyrektora Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji w Ministerstwa Sprawiedliwości – Rafał Reiwer.
Po dyskusji z udziałem podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości – Marcina Warchoła Komisja uznała, że udzielona odpowiedź w całości wyczerpuje pytania zawarte w dezyderacie i podjęła decyzję o jej przyjęciu.

Komisja rozpatrzyła petycję w sprawie zmiany ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego poprzez wyłączenie możliwości stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej wydanej bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 2 k.p.a.), jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło 10 lat, oraz przyjęcie, że stwierdzenie wydania takiej decyzji z naruszeniem prawa stanowi podstawę do stwierdzenia wydania z naruszeniem prawa decyzji administracyjnej, która została wydana na jej podstawie (BKSP-145-294/17).
Petycję przedstawił poseł Grzegorz Wojciechowski (PiS).
Przedmiotem petycji jest żądanie podjęcia inicjatywy w sprawie zmian w przepisach art. 156 i art. 158 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego. Zmiany te mają prowadzić do wykluczenia w polskim prawie możliwości stwierdzania nieważności decyzji administracyjnych wydanych bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia danej decyzji upłynęło dziesięć lat. Dla osiągnięcia tego stanu rzeczy autor petycja postuluje zmianę treści obecnego art. 156 § 2 k.p.a. polegającą na tym, że w przepisie tym wśród rodzajów decyzji, których nieważności nie można stwierdzić po upływie dziesięciu lat od dnia ich doręczenia lub ogłoszenia zostaną wymienione również decyzje określone w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., czyli decyzje wydane bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Ponadto autor petycja wnioskuje o dodanie nowego przepisu art. 158 § 3 k.p.a. o następującym brzmieniu: „Stwierdzenie wydania zaskarżonej decyzji administracyjnej z naruszeniem prawa stanowi podstawę do stwierdzenia wydania z naruszeniem prawa decyzji administracyjnej, która została wydana na podstawie takiej zaskarżonej decyzji”.
Po przedstawieniu petycji, wysłuchaniu stanowiska przedstawiciela MSWiA oraz odbytej dyskusji Komisja podjęła decyzję o nieuwzględnieniu żądania będącego przedmiotem petycji.

Komisja rozpatrzyła petycję w sprawie zmiany ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia w zakresie kwalifikacji pracowników ochrony oraz uprawnienia do użycia broni palnej z pociskami niepenetrującymi (BKSP-145-308/17).
Petycję przedstawił zastępca przewodniczącego Komisji – poseł Grzegorz Raniewicz (PO).
Przedmiotem petycji jest żądanie podjęcia inicjatywy ustawodawczej w zakresie zmiany ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia poprzez:
– wykreślenie art. 38b;
– wprowadzenie dla firm ochroniarskich i wewnętrznych służb ochrony obowiązku szkolenia pracowników w zakresie użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej przez pracowników ochrony jako warunku przedłużenia koncesji na działalność firmy;
– wykreślenie art. 9a oraz przywrócenie poprzedniego sposobu zdobywania kwalifikacji zawodowych w postaci kursu i egzaminu przed niezależną komisją;
– wprowadzenie trzech stopni kwalifikacji zawodowych, w tym wyższego stopnia z uwzględnieniem kryterium dopuszczenia do broni palnej obiektowej;
– wprowadzenie określonych warunków zachowania kwalifikacji (przerwa w zatrudnieniu nie większa niż 3 lata, obowiązkowe strzelanie co najmniej raz na dwa lata);
– wprowadzenie uprawnienia do użycia broni palnej z pociskami niepenetrującymi wobec osób zagrażających życiu lub zdrowiu, uzbrojonych w noże, miecze, pałki i tym podobne przedmioty niebezpieczne.
W uzasadnieniu autor petycji podnosi, że wskutek zmian, jakie do ustawy o ochronie osób i mienia zostały wprowadzone ustawą z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów – zostały zlikwidowane licencje, które zastąpiono wpisem na listę kwalifikowanych pracowników ochrony. Zgodnie z art. 38b ust. 1 u.o.o.m. kwalifikowany pracownik ochrony fizycznej ma obowiązek co 5 lat odbyć obowiązkowe szkolenia w zakresie teoretycznego praktycznego wyszkolenia strzeleckiego, samoobrony, technik interwencyjnych oraz znajomości przepisów prawa związanych z wykonywaniem ochrony osób i mienia, a następnie zaświadczenie o odbyciu takiego szkolenia przedstawić komendantowi wojewódzkiemu Policji. Niedopełnienie tego obowiązku rodzi skutek w postaci wykreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony. W związku z powyższym autor petycji stwierdza, że właściwy poziom wyszkolenia pracowników ochrony może zapewnić szkolenie systematyczne, a nie jednorazowe w ciągu 5 lat. Ponadto przepisy nie regulują kosztów kursu, które to koszty, zdaniem autora, powinny ponosić firmy ochroniarskie w ramach zatrudnienia – stanowią bowiem nadmierne obciążenie pracowników. Utrzymanie obecnego stanu prawnego doprowadzi, w ocenie autora, do odejścia z pracy wielu pracowników ochrony, co może mieć negatywne konsekwencje dla ochranianych przez nich instytucji. Problem nasili się w roku 2019, w którym minie 5 letni okres, w którym należy przedstawić zaświadczenia o odbyciu szkolenia.
Po przedstawieniu petycji, wysłuchaniu stanowiska przedstawicieli MSWiA i KGP oraz odbytej dyskusji Komisja podjęła decyzję o nieuwzględnieniu żądania będącego przedmiotem petycji.